Η γλωσσολογική υπόσταση του ‘Ανεξίτηλου’, ως γνήσιου γόνου της ελληνικής γλώσσας, φανερώνει τόσο φιλολογικά όσο και σημειολογικά το πλούσιο φιλοσοφικό του υπόβαθρο. Αποκαλύπτεται έτσι μια ολόκληρη κοσμοθέαση που το θέτει να αντιμάχεται της φθοράς και του τέλους, σε ένα πολυεπίπεδο αέναο αγώνα. Αντιτάσσεται του χρόνου και ενεργώντας ενδοσκοπικά, ενδυναμώνει τις υγιείς δομές των αγαθών ποιημάτων, με σκοπό τη διαιώνιση των απεμπολούμενων αξιών και ιδανικών τους. Δρα επιλεκτικά και επιμελώς καθαρτηριακά, επιτρέποντας την καθ’οικονομία φθορά προς βέλτιστη τελική αριστοτέχνηση, για διαιώνιση των κάλλιστων έργων. Αν και ελληνοσύλληπτη έννοια, λόγω του εύρους της, αποκτά μια διασυμπαντική και διαδιαστατική ενεργούντα υπόσταση. Έτσι, δρα με το μέτρο, σύμφωνα με τους συμπαντικούς δομικούς παλμούς, προς διασφάλιση της καθολικής διαστρωματικής ισορροπίας.
Στο κοινό αίσθημα, το σθένος του ‘Ανεξίτηλου’ φαίνεται εντονότερο σε περιόδους καμπών, κοσμογονικών αλλαγών και περιοδικών γιουγκικών μεταβάσεων. Και αυτό, λόγω ακριβώς της τεταμένης αντίταξης του προς τις αυξανόμενες φθοροποιές και διαβρωτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Σε αυτές τις μεταιχμιακές περιόδους των έντονων καμπών, καταστασιακά, αποκτά μια ύψιστη εσχατολογική διάσταση, υποβοηθώντας τη συνειρμική τέλεση των διαφόρων μεταστάσεων.
Ως εκ των άνωτέρω, μακάριοι οι επιτυχώς διελεύσαντες τα έργα των δια του ‘Ανεξίτηλου’ καθαρτηρίου, ότι ταύτα εναπετέθησαν εις την αέναην οδόν κ’έχοντας δε την προσωπικήν των υπόστασιν μεταστάσει εις ‘ΑνεξίτηλοΝ’ κατάστασιν. Έτεροι δε, οι ανεπιτυχώς διελεύσαντες τα έργα των εκ του καθαρμού, μεθίστανται εις φθοροποιόν κ’ακατάλυκτον κατάληξιν.
‘Έργα επ΄εσχάτων’
Σάββα Κουρέα
(AnexitiloN art work)