Εφημερίδα ‘η σημερινή’ (τεύχος 10986, γράφει η Χρύσα Μαυροειδή)
<Ανεξίτηλη> αισθητική
Ο προσωπικός χώρος ενός καλλιτέχνη, καλύπτει, συνήθως τις ανάγκες του για απομόνωση και δημιουργία. Στην περίπτωση του Σάββα Κουρέα εκφράζει και κάτι παραπάνω: τον κόσμο όπως αυτός υπάρχει μέσα στο μυαλό του, φτιαγμένος από τις φαντασιώσεις, τις ιδέες και τις επιθυμίες του.
Από τότε που θυμάται, κρατούσε τα πινέλα του ζωγράφου- πατέρα του και τσακωνόταν μαζί του, θέλοντας να τραβήξει κι’ αυτός τις δικές του πινελιές! Τον συνεπαίρνει πολύ η περίοδος του μεσαίωνα με τους δράκους και τις μάγισσες… Τον ενδιαφέρει, το μυστήριο και η ενέργεια που κρύβεται πίσω από τα αντικείμενα.
Συναντηθήκαμε ένα μεσημέρι, έξω από το AnexitiloN…
«Από πολύ μικρός, ονειρευόμουν να φτιάξω τον δικό μου χώρο. Να έχω το δικό μου εργαστήρι. Όμως στην εφηβεία λόγω χρόνου και χρήματος, ήταν δύσκολο να το αποκτήσω.»
Το όνειρο του πλέον έγινε πραγματικότητα. Βρισκόμουν στο εργαστήρι- ατελιέ του, λίγα μέτρα από την Πράσινη Γραμμή, σε μια παλιά αποθήκη. Μια παραδοσιακή, σκοτεινή αποθήκη, που κρύβει μέσα, τις πρωτότυπες, φωτεινές καλλιτεχνικές ιδέες του Σάββα…
Του ζήτησα να κατεβάσει τη σιδερένια πόρτα, έτσι ώστε να μην μπαίνει το φως του ήλιου, για να μπορέσω να δω τα έργα του. Το φως του ήλιου χάθηκε και ο Σάββας άναψε το UV light. Το δωμάτιο ήρθε να φωτίσει τώρα, ο χημικός… οργασμός… Τα φωσφορούχα κοσμήματα, ‘Chemical-O’ (Chemical-Orgasm’) με κρυστάλλους Swarowski, μέσα… σε κονσερβοκούτια. Η εναλλακτική άποψη του Σάββα, γι’ αυτό που λέγεται κόσμημα. Δαχτυλίδια που μεταμορφώνονται σε σκουλαρίκια, ή, βραχιόλια που στολίζουν και το λαιμό.
«Για φόρεσε αυτό το δαχτυλίδι… Πες μου αν δεν θα σε προσέξουν όλοι μ’ αυτό!» (γέλια) Ομολογώ ότι τόσο μεγάλο δαχτυλίδι δεν είχα ξαναφορέσει! «Θέλησα να κάνω μια τομή στο χώρο του design. Βαρέθηκα να βλέπω, ότι ανήκει σε mass production. Το ίδιο κόσμημα, μ’ αρέσει να μπορεί να στολίσει το σώμα, τα μαλλιά, την τσάντα. Ακόμα και το χώρο. Αν εντάξεις αυτά τα κοσμήματα στο χώρο… αποτελούν μικρά γλυπτά. Αν τα βγάλουμε, από πάνω μας και τ’ αφήσουμε πάνω στο τραπέζι ή στο κομοδίνο, μέχρι τη στιγμή που θα τα ξαναφορέσουμε… αυτά παίρνουν την ιδιότητα του γλυπτού.»
Κοσμήματα που σίγουρα εξιτάρουν τους νέους και αυτούς που τολμούν να φορέσουν, κάτι, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ‘extreme’.
Πίσω μου, έλαμπε στο UV light το ύφασμα γύρω από τρεις καθρέφτες…
«Οι καθρέφτες πίσω σου έχουν να κάνουν με την ‘pop’ κουλτούρα (τεχνοτροπία) του 50-60, και το ύφασμα που βλέπεις γύρω απ’ αυτούς, ανήκει στην τότε εποχή. Το βρήκα σε υφασματέμπορα που διατηρούσε τέτοια κομμάτια.
Ο καναπές που κάθεσαι, είναι ‘design’ του Le Corbusier. Εδώ μέσα, οτιδήποτε δεν είναι δικό μου έργο, είναι παλιό… κάποιου άλλου καλλιτέχνη. Παίρνω στοιχεία από διάφορες δεκαετίες και προσπαθώ να δημιουργήσω συγκερασμό διαφόρων τεχνοτροπιών, με στόχο τη βέλτιστη αρμονία.»
Αισθητική του πνεύματος
Καθώς περνούσε η ώρα, ανακάλυπτα και άλλες ιδιότητες του, που μου ήταν άγνωστες…
«Με τα έργα μου, είτε αυτά είναι πίνακες, τοιχογραφίες, είτε είναι έπιπλα, έχω κοσμήσει σπίτια, εξωτερικούς χώρους και μπαράκια. Ακόμη και την ύπαιθρο! Όχι με έπιπλα (χαμογελάει), αλλά με τα στοιχεία που μου προσφέρει, την εκάστοτε στιγμή η φύση. Έτσι, με το ‘landscape design’, προσπαθώ να μεταδώσω την ενέργεια μου…στους τυχόν περαστικούς. Τα έργα μου θέλω να προσφέρουν όχι μόνο αισθητική του χώρου αλλά και αισθητική του πνεύματος. Όλα από το πνεύμα, για το πνεύμα.
Με έργα μου, όμως, έχω κοσμήσει και πολλά σώματα. Με ανεξίτηλη δερματοστιξία. Έχω εργαστεί για πέντε χρόνια, σχεδιάζοντας designs για τατουάζ!»
Τώρα που το σκέφτομαι, ένα τατουάζ, βγαλμένο από την φαντασία του Σάββα, δεν θα με χάλαγε καθόλου!
«Είμαι πάντα πρόθυμος ν’ ακολουθήσω το στυλ του πελάτη, συντηρητικό ή μοντέρνο. Από τη στιγμή που θέλει κάποιος να δημιουργήσω κάτι για τον χώρο ή το σώμα του, αυτό σημαίνει ότι θα βγούμε για καφέ να τα πούμε. Μπορεί να πιούμε και ένα ‘κουβά’ καφέ, μέχρι να καταλήξουμε στο τι πραγματικά θα ικανοποιήσει τα ‘θέλω’ του. Σημαντικό είναι να γνωρίσω το άτομο αυτό. Να μάθω για τις προτιμήσεις του, ακόμα και στο φαγητό και στη μουσική. Για το στυλ ντυσίματος του… Για τους λόγους που θέλει ένα έργο τέχνης και για το πώς το φαντάζεται.»
Σκέφτηκα ότι με τόσα διαφορετικά πράγματα που ασχολείται, το μυαλό του θα πλημμυρίζει από παραστάσεις και ιδέες!
«Δημιουργώ, μέσα στο εργαστήρι μου, αλλά και έξω από αυτό, κάνοντας προσχέδια. Τι εννοώ; Μπορεί να βρίσκομαι, για παράδειγμα, σ’ ένα εστιατόριο και να μου έρθει μια έμπνευση. Τότε, τρέχω να ζητήσω από το γκαρσόνι χαρτομάντιλα, ή παρακαλώ πότε θα έρθει ο λογαριασμός για να σκιτσάρω πάνω στο χαρτί! Τέτοια συμβαίνουν…Όπως στο τρένο, μια φορά είχα γεμίσει ένα περιοδικό όλο μελάνι, από σχέδια, και αργότερα ανακάλυψα ότι το μελάνι εκείνου του στυλό, δεν στέγνωνε πάνω στο γυαλιστερό χαρτί του περιοδικού. Εντάξει, κάτι βγήκε στο τέλος αλλά έπρεπε να το κρεμάσω για να μην συνεχίσω να το αγγίζω και καταλήξει μια μουντζούρα.»
Υπάρχουν σίγουρα στιγμές που η έμπνευση χάνεται…
«Με εμπνέει η φύση. Το χώμα. Το σχήμα που έχουν οι πέτρες ή οι κορμοί των δέντρων. Ο καιρός, όπως το κρύο. Άμα είμαι στενοχωρημένος δεν δημιουργώ. Δημιουργώ όταν τα βρω με τον εαυτό μου. Άμα, από την άλλη, είμαι πολύ χαρούμενος, το πολύ πολύ να το γυρίσω στο γλέντι. Οπότε πρέπει να είμαι κάπου στο ενδιάμεσο για να δημιουργήσω. Έτσι, όλα εκείνα τα συναισθήματα, όταν είμαι πολύ ‘high’ ή πολύ ‘down’, μετατρέπονται σε έργο όταν πλέον δεν είμαι έρμαιο τους.»
Γι’ αρκετή ώρα παρακολουθούσα μια νεκροκεφαλή ‘πανκ’, η οποία έδενε γάντι, με την όλη ατμόσφαιρα.
«Αυτός είναι ο ‘Skullie’, ο πρωταγωνιστής, των ‘comic’ ιστοριών ‘FREAKIE…OUT!’ που γράφω. Ο ‘Skullie’, το pet του ‘Freakie’, ο κολλητός ενός δεκαεξάχρονου, επαναστάτη, ‘μεταλά’, που με τις ιδέες του, βάζει το νεαρό, σε μπελάδες κάθε μέρα!»
Ο επαναστάτης στην τέχνη, πάντως, βρισκόταν μπροστά μου. Νέος κι αυτός, που ίσως ακούει και ροκ, αλλά που μπλέκεται σίγουρα στα καλλιτεχνικά μονοπάτια!
Αποχαιρέτησα το Σάββα, κρατώντας στο χέρι τα σκουλαρίκια, χημικού οργασμού, που μου χάρισε!